นับหนึ่ง นับสอง นับสาม นับสี่ นับห้า......หงุดหงิด ห้าขวบแล้ว "หมาปั๊ก หน้าดำ ลูกสาว ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน" นี่คงเป็นคำอธิบายเมื่อเวลามีคนสงสัยว่า "หงุดหงิด" คือชื่ออะไร คือใคร??
วันที่ 21 เดือน 11 (ในขณะที่เขียนคือวันพรุ่งนี้ที่กำลังจะก้าวไปเป็นวันนี้) เป็นวันเกิดหงุดหงิด วันที่รู้สึกคิดถึงมันมากที่สุด วันที่รู้สึกตื่นเต้นกับความรู้สึกที่ว่าเราจะคิดถึงหงุดหงิดแบบไหน...2 ปีกว่าแล้วมั่งที่ไม่ได้เจอกันอีกเลย ถ้าจำไม่ผิดก็คงเป็นวันเสาร์ วันที่ทำเสื้อยืดลายหงุดหงิดเสร็จ แล้วเอาเงินไปบริจาคคนที่ดูแลหมา วันนั้นเล่นกับมัน กอดมัน คลุกคลีอยู่กับมัน โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอ....สารภาพเลยว่า ถ้ารู้ว่าครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอกัน ฉันคงจะคุยกับมันให้นานมากกว่านี้ กอดให้มันนานมากกว่านี้ มากกว่าที่เคยทำผ่านๆ มา…แต่เม่งก็ไม่เป็นไม่ได้แล้วแหละที่จะทำแบบนั้น ถึงจะมีคิดเล็กๆ ในเสี้ยวห้วสักนิดเหอะว่าไม่แน่สักวันคงอาจจะได้เจอกัน
ทุกๆ ปี สิ่งที่พอ(น่า)จะทำได้คือ การซื้อขนมหรือไม่ก็ของเล่นแล้วส่งไปให้หงุดหงิดบ้าง พอให้รู้สึกว่าแต่ละปีอย่างน้อยๆ ก็ให้ตัวเองไม่ลืมว่ามีหงุดหงิด มีหมาปั๊ก มีลูกสาวอยู่
ทุกวันนี้หมาในซอยบ้านก็ได้อนิสงฆ์จากการที่คิดถึงหงุดหงิดนี่แหละ ที่ทำให้ตัวเองไปซื้ออาหารซื้อขนมให้มันเล่น พอแก้คิดถึงหงุดหงิดไปบ้าง...(ถึงบ้านในซอยบ้านมันจะตัวใหญ่คับซอยก็เหอะ)
การเขียนถึงหงุดหงิดปีนี้ น่าจะมีเรื่องหงุดหงิดน้อยลง และเป็นเรื่องอ้อมๆ ที่เหมือนจะเกี่ยวข้องกับหงุดหงิดน่ะ แต่เขียนไปเขียนมาก็รู้สึกว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวกันได้เลย
"หงุดหงิด…ฉันรักแกว่ะ และคิดถึงแกมากๆ ทุกๆ ครั้งที่เวลาเดินทางไปไหนก็แล้วแต่ เวลาเจอหมาก็จะหันมองตลอด แล้วถ้าวันไหนโชคดีได้เจอหมาปั๊กพันธ์เดียวกับแกด้วยน่ะ รู้ไหมฉันโคตรคิดถึงแกเลยคิดถึงมากๆ ด้วยรู้ไหม นึกทุกครั้งว่าป่านนี้มันจะโตขนาดไหนแล้ว ป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง ลืมเบิ๊ดไปแล้วยัง มันจะยังจำได้ไหมว่าเคยมีเบิ๊ดอยู่" กลัวแกลืมฉันเหลือเกิน ไม่ต่างกับที่ฉันจะลืมแกเลย
หงุดหงิด…ความฝันเล้กๆ ของฉันก็สำเร็จแล้วน่ะ นั่นคือการไปอยู่หน้ารูปปั้นของฮาจิ ที่ญี่ปุ่น ที่เจ๋งกว่านั้นก็คือ ฉันตั้งใจใส่เสื้อยืดลายหน้าแกเลยน่ะ ตอนที่ได้เห็นรูปปั้นนั้นตอนแรกนี่เม่งโคตรมีความสุขเลย คิดถึงแกมาก หมาทุกตัวคือแก เพราะฉนั้นฉันก็คงรักมันทุกตัวเหมือนกันน่ะ
ปีนี้ 5 ขวบแล้ว ว่ากันว่า หมา 5 ขวบ อายุของคนน่าจะประมาณ สามสิบกว่าๆ แหละมั่ง สามสิบยังแจ๋วเลยน่ะหงุดหงิด ขอให้แกมีความสุขมากๆ กินเต็มที่ เล่นเต็มที่ นอนเต็มที่ กรนเต็มที่เลยน่ะสุดท้ายนี้ขอให้แกยังจะจำฉันได้บ้างน่ะ คิดถึงแกว่ะหงุดหงิด "HBD"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น