เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อยากพูดถึงมานานมากๆ แล้วถ้าจำไม่ผิดเกือบๆ ครึ่งปีได้หลังจากที่มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่เคารพนับถือมากมายพูดประมาณว่า คนสมัยนี้คิดถึงกันง่ายขึ้นและก็เลิกกันง่ายขึ้นด้วยเพราะความไฮเทค รวดเร็วของเทคโนโลยี....หลังจากที่คุยๆ กันเรื่องนี้ก็รู้สึกอยากเขียนลงในบล๊อกทันทีแต่ด้วยความที่อยากจะหาคำพูดที่มันไม่ดูเยอะแล้วเข้าใจง่ายๆ เลยไม่ได้ลงซะที ถึงตอนนี้ที่กำลังเขียนอยู่นี่ก็ใช่ว่าผมได้หาคำพูดเหมาะๆ มาเขียนได้แล้ว แต่เพราะกล้วว่าจะไม่ได้เขียนซะทีเลยถือโอกาสเวลาแบบนี้แหละที่จะเริ่มซะที
...บทความนี้เริ่มมากจากความสังเกตว่าทุกวันนี้ โลกเราเล็กลงมาก (ไม่รวมถึงคำว่าโลกกลมน่ะ :P ) เล็กขนาดไหน ก็ขนาดที่ว่าการแข่งขันกีฬาจากที่ซีกโลกหนึ่งแต่เราที่อยู่อีกซีกโลกหนึ่งก็สามารถนั่งดูถ่ายทอดสดไปพร้อมๆ กับคนในสนามได้เลยทีเดียว ขนาดสงครามเรายังเห็นวินาทีที่ระเบิดลงในสนามรบในอีกซีกโลกเลยทีเดียว เพราะความก้าวหน้าของเทคโนโลยีทำให้อะไรๆ มันเร็วมากๆ
ทีนี้แล้วมาเกี่ยวอะไรกับที่ว่าคิดถึงง่ายขึ้น เลิกกันง่ายขึ้น อันนี้จากทัศนคตืส่วนตัวล้วนๆ ของผมเองคิดว่า...เปรียบเทียบอีกว่าอย่างเช่นการโมโห โกรธต่อกัน ถ้าเรามีแฟนอยู่แล้วเกิดไปเจอเรื่องอะไรก็แล้วแต่ด้วยความโมโห เราจะโทรไปหาแฟนทันที ก็จะไปคุยเรื่องนั้นๆ ทันที หรือเรื่องคิดถึงก้ได้ สมัยนี้เทคโนโลยีทำให้เราส่งความคิดถึงได้หลายหลากแบบเช่น ส่งข้อความ รูปภาพหรือแม้แต่คลิบเสียง แล้วทำไมถึงเลิกเร็วล่ะ เอาประเด็นนี้ก่อน ส่วนตัวคิดว่าคนสมัยก่อนนั้นระบบคมนาคมนั้นไม่เหมือนสมัยนี้เพราะกว่าจะได้พูดคุยกันกว่าจะได้เจอกัน (เดินทางไกลมาลำบากหรือส่งจดหมายกันก็กว่าจะได้รับ) เพราะเมื่อเรามีเหตุการ์ณนี่คุ่นเขืองต่อกันกว่าเราจะได้พบ กว่าเราจะได้เจอคงทำให้เรื่องที่เราไม่สบายใจนั้นได้บรรเทาลดลงไปหมดแล้วจนตะกอนมันนิ่งแล้วหายไปในที่สุด อย่างเช่นถ้าความคิดถึงล่ะ คงเป็นความคิดถึงแบบสุดๆ เหมือนที่เมื่อก่อนจะมีบทเพลง หรือโวหารที่พรรณาถึงคนรักที่ปัจจุบันยังเหลือมีมาให้เห็นอยู่ เพราะกว่าที่คนรักกัน คนสองคนจะได้เจอกันความคิดถึงที่มากมายคงกลบเรื่องความไม่สบายใจทั้งหลายแหล่จนหมดไป ความคิดถึงมากๆ แบบนี้จึงได้มีอารมณ์แบบว่าแค่เห็นหลังคาบ้านก็ชื่นใจแล้ว คำนี้จริงแท้แน่นอน แต่สมัยนี้ความคิดถึงไปเร็วกันมากยังที่บอกข้างต้น แต่สุดท้ายไปว่ายุคสมัยใดการเลิกกัน การคิดถึงกัน ก็ไม่ได้เกี่ยวกับเทคโนโลยีอะไรทั้งนั้นเพราะความรู้สึกที่มาจากข้างใน ความรู้นี้แหละ ที่ไม่มีเทคโนโลยีตัวไหนเข้าใจได้เลย ไม่ว่าคนยุคไหนๆ ความรู้สึกก็ได้ปรับตัวเข้ากับเทคโนโลยีไปหมด บางทีภายภาคหน้าแค่เราคิดถึงใครซักคนในความคิด คนคนนั้นก็คงได้ยินเสียงเองโดยที่เราไม่ต้องเอ่ยปากออกไปก็ได้ ^^
ปล. หลังจากที่เขียนมาถึงประโยคนี้แล้วก็ยังรู้สึกว่าตัวเองพูดวกไปวนมากๆ แต่ยังไงเสีย ความตั้งใจที่จะพูดในเรื่องนี้ในที่สุดก็ได้พูดซะที (ฮา)
