มีอยู่วันหนึ่งหลังจากกลับจากหอศิลป์ เผื่อกลับออฟฟิค...ใช่แล้วอ่านไม่ผิดหรอกฮะ กลับออฟฟิึค(ฮา) เจอเพื่อนเก่าสมัยประถมที่เรียนห้องเดียวกันที่รถไฟฟ้าใต้ดิน
ตอนแรกที่เจอมันอืม....นี่มันไอ้XX (นามสมมุติ) นี่หว่า ตอนเด็กๆ ไอ้XX มันเป็นคนที่ขยันเรียนเก่งมากๆ เป็นรองหัวหน้าแต่ทำเกินหัวหน้าตลอดจนช่วงป.5-ป.6 มันก็ได้ขึ้นเป็นหัวหน้า เวลาสอบได้ต้นๆ ตลอด...ผ่านมาจนเริ่มเข้าม. 1 ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ผมเรียนโรงเรียนชายล้วน...มันก็อยู่ด้วยแต่มันสอบเข้ามาน่ะ ผมเข้าวิธีอื่น 555
เมื่อเจอครั้งแรก ผมไม่กล้าทัก เพราะกลัวจำผิด แต่คิดไปคิดมาคงไม่มีใครหน้าแบบนี้แล้ว จึงเอ่ยปากทักมัน "เฮ้ยมึง จำกูได้ป่ะเนี่ย เบิ๊ดน่ะ" ยิ้มทักไป...มันก็ยิ้มมุมปากออกมาแล้วทักมาว่า "จำได้ซิ เห้นทีแรก เกือบจำไม่ได้" อ้าวมงก๋เห็นกูนิ ทำไมไม่ทักกูว่ะล่ะ ต้องให้กูเห็นก่อนทักก่อนใช่ไหม
ประเด็นคือไม่อะไรหรอกว่ามันจะทักหรือไม่ทัก แต่ที่อยากบ่นคือ มรึงจะเก็ก กับกูไปถึงไหนนนนนนนนนนนนนนน ทุกครั้งที่คุย ทุกครั้งที่มองหน้า มันเก๊กแบบออกหน้าออกตา (อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ประมาณ เวลาตัวร้าย ทำขี้หลีใส่นางเอกหรือสาวๆ ) จนรำคาญ โชคดีของเบิ๊ด หรือมันไม่รู้ ที่มันต้องลงสถานีถัดไป เพราะรำคาญความเก๊กกับมันมาก
พอมันออกไป มานั่งคิดตอนสมัยมันเรียนโรงเรียนมัธยม ไม่แปลกเลยที่มันเป็นแบบนี้ จากประถม เป็นเด็กเรียนคุยง่าย พอมาวัยมัธยมคนเราก็คงโต เป็นหนุ่มขึ้น..เข้าใจอารมณ์เด็กเนิ๊ดๆ ทำตัวเป็นเพลย์บอยไหม ทำเก๋าทำเท่ตลอดเว....เหตุการณ์ครั้งนั้น มีรุ่นพี่ที่ออฟฟิคอยู่ด้วย 1 คน พี่เค้าบอกว่าคนเราจะเริ่มโตมาแบบไหนนี่อยู่ที่ช่วง มอปลาย เลยน่ะ..........อืม จริงของพี่ว่ะ ผมเห็นด้วย
แต่ก็ไม่เข้าใจ มรึงเก๊กทำไม..คิดไรกับกูป่ะเนี่ย
