วันนี้...วันที่ 21 เดือน 5 ปี 55 ขับรถมาทำงานวันแรกในชีวิต คนเดียวโคตรเท่อ่ะ......ก่อนออกมาก็แน่นอน แม่บ่น พ่อสอน ว่าขับระวังไม่ต้องเร็ว ดูรอบๆ ให้ดี โทรศัพท์ไว้ก่อน บลาบลาบลา ฉอดฉอดฉอด ฯลฯ…..ออกมา เปิดแอร์สุด เสียบไอพอต พอแล้วความสุขของเรา
ออกมาถนนใหญ่ รถติดเว่อร์ๆๆๆๆ วันนี้เปิดเทอมของโรงเรียนด้วยพอดี จำได้เลยเคยพูดกับเพื่อนและที่บ้านไว้ว่า "ถ้ากูมีรถ กูจะไม่บ่นว่าเบื่อรถติดน่ะ".."เพราะเคยขี่มอไซค์ไง เม่งร้อนมาก นั่งรถเมล์ก็ร้อน แอร์ก็เย็นเฉพาะคนขับบ้างแหละ" "ถ้ากูมีรถ กูจะไม่บ่นจริงๆ เพราะแอร์ก็เย็น แถมเพลงก็มีฟัง จะบ่นเรื่องเดียวคือถ้าปวดขี้แหละ(ฮา)" วันนี้รถติดทำให้ผมไม่บ่นไรมาก เพราะไม่อยากกลืนน้ำลายตัวเอง (ฮา) ฟังเพลงไปเรื่อย ipod สลับวิทยุ รถก็เรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ ใครจะเบียดจะแซงอ่ะกูให้ กูไม่แย่ง กูขับไม่แข็ง (ฮา)
ถึงออฟฟิค...สายเหมือนเดิม(เผื่อ??)
เที่ยงก็ไปกินไรกันไกลกว่าเดิม ลั้นล้าทันที
ตกเย็นกลับบ้าน แม่โทรมาเช็คบอกวันนี้อย่าเพิ่งแรดไม่ต้องไม่เมาไหนเลยน่ะ เลิกงานก็กลับบ้าน (ขอใส่คำให้ได้อารฒณ์ในการอ่าน)
เข้าไปในรถ เปิดแอร์ เปิดเพลง ขับเรื่อยๆ ท้องห้าเริ่มมึดลงมึดลง ไฟตามถนนเริ่มส่องแสงขึ้นเรื่อยเรื่อย.......เพลงใน ipod ก้ยังเป็นเพลงเดิมๆ กับที่เคยฟังบนรถเมล์ บนรถตู้เมื่ออาทิตย์ก่อนๆ เลย แต่วันนี้รู้สึกแปลกๆ รู้สึกมันเหงามากมาก เหงากว่าตอนเสียบหูฟังเดินไปขึ้นรถ เหงากว่าตอนอยู่บนรถตู้ เหงากว่าตอนอยู่บนรถเมล์ แม้กระทั่งเรือข้ามฟากก็ยังเหงาสู้ฟังอยู่ในรถเราคนเดียวไม่ได้ บอกไม่ถูกว่ามันเป็นเพราะอะไร อารมณ์เหมือนอยู่ห้องเล็กๆ เงียบๆ มีเพลงกับเราอยู่แค่นั้น ไม่เหมือนกับนั่งข้างคนอื่นๆ บนรถโดยสาร คำเดียวที่คิดออกตอนนั้นคือ"เหงา"
ว่าแล้วก็มาคิดตลอดเลยน่ะว่าไอ้พวกความรู้สึกแบบนี้เหมือนไรจะหมดไป ทำให้คิดถึง นักร้องวง friday คนหนึ่ง นามว่า อดุลย์ รัชดาภิสิทธิ์ (ดุลย์) ที่ซึ่งวันเสาร์ที่ผ่านมาเพิ่งมีคอนเสิร์ต 10 ปี friday ไปเอง เค้าบอกประมาณนี้ว่า"รู้สึกดีที่มีคนมาดูเพลงที่เค้าเล่นเพลงที่เค้าแต่ง มีความรู้สึกอะไรคล้ายๆ กัน แต่เชื่อไหมคอนเสิร์ตครั้งนี้ไม่ได้มีการบันทึกอะไรไว้ จะมีก็แต่ความทรงจำ แล้วหลังจากคืนนี้ผ่านไป ตื่นขึ้นเค้าก็จะยังอยู่กับความเงียบในห้อง...เหมือนเดิม" ขอจบด้วยคำพูดนี้เลยน่ะ มันเป็นแบบนั้นจริงๆ
