50 "Limited Edition"

เตรียมตัว!!!! ควักเงินออกจากกระเป๋ากางเกงได้แล้วสำหรับเสื้อยึด 50 "Limited Edition" ภายในสัปดาห์นี้ แน่นอน

TokyoBangkok

วันนี้ครึ้มอกครึ้มใจ..ว่างๆ อยู่เลยนั่งทำการ์ดให้อัน เนื่องจากอันกำลังไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น และเพื่อผลประโยชน์ล้วนๆ กับที่พัก ที่คิดไว้ว่าเก็บเงินเมื่อไหร่จะไปขออาศัยกับอ้นด้วย เลยต้องมีอะไรเป็นของล่อไว้ก่อน (ฮา)

งานนี้เลยอยากทำให้เป็นแนวโปสเตอร์หนัง เลยนึกถึงพวก บางกอกแดนเจอรัส กับพวกโอเชี่ยน ดูเป็นพวก เรียบๆ นิ่งๆ ดี เลยใช้ รูปตึกกับเงาเครื่องบินเป็นสื่อ (ทำไปคิดว่าเป็นหนังเกี่ยวกับ เครื่องบินชนตึกเวิลเทด 555+) สีก็นี่เลย สีแดงของธงญี่ปุ่น สีน้ำเงินก็ธงจากไทยนี่แหละ ตามด้วยชื่อญี่ปุ่นของคุณอัน..แค่นี้ก็เรียบร้อย สำหรับใบเบิกทางการขอที่พัก ในกรุงโตเกียว 5555+

สุดท้ายมาคิดๆ ดู แค่โปสการ์ดกับที่พัก 5-7 วัน มันดูยังไงๆ อยู่ เลยปรับไซส์หน่อยเป็น 20 x 30 นิ้ว เต็มที่ไปเลย(หมายถึงอาศับอันน่ะ) 555+

ชินจังจอมแก่น

การ์ตูนเรื่องชินจังจอมแก่น..เป็นอีกเรื่องที่ตามอ่านมาตั้งแต่ประถมจนถึงตอนนี้จะแต่งเมียอยู่แล้ว (ฮา)

เป็นการ์ตูนไม่กี่เรื่องที่จำตัวละครได้หมด

เป็นการ์ตูนไม่กี่เรื่องที่แทบจะจำมุกของแต่ละบทถ้ามีคนเกริ่นนำให้

เป็นการ์ตูนไม่กี่เรื่องที่ทำให้น้ำตาไหล.....จากการขำ

เป็นการ์ตูนไม่กี่เรื่องที่ตามซื้ออ่านตลอด

.

.

.

และเป็นการ์ตูนไม่กี่เรื่องที่รู้สึกผูกพันจริงๆ แต่ชินจังมันไม่โตสักทีว่ะ(ฮา)

เช้านี้ได้เข้าไปเวบพันทิบได้ไปอ่านกระทู้เกี่ยวกับคนเขียนหายตัวไป และได้เจอ "ศพ" คนเขียนชินจัง ซึ่งตายที่ป่าหลังจากที่เขาหายไป.....

แอบตกใจ แอบอุทานเฮ้ยดังๆ ในใจ เพราะไม่คิดว่าจะไม่ได้อ่านชินจังอีก ชินจังเลยกลายเป็นการ์ตูนที่ไม่มีตอนจบเหมือนโดราเอมอนเลย (แต่ยังไงก็ไม่อยากให้จบอยู่ดี)

ถึงจะไม่ได้รู้จักมีกจี่กะอีตาคนเขียน แต่ก็ถือว่าสนิทกับชินจังเลยทีเดียว ทำให้รู้สึกเศร้า เสียใจ

ตัวละครที่ชอบมากที่สุดคือ

ฮิโรชิ - มนุษย์เงินเดือนที่น่าสงสารที่สุด.....ฮามาก

รูปนี้ได้มาจากเวบพันทิบเป็นลายหน้าชินขัง แต่ผมกับชุดเป็นของโกคูจากเรื่องดราก้อนบอล(การ์ตูนตำนานอีกเรื่องในใจ)..เลยเอามาดราฟให้เป็นไฟส์ .ai แล้วจะเอาไปทำสกีนเสื้อเอาไว้ใส่ สนใจคุยกันได้น่ะครับ ยังไม่รู้ว่าจะสกีนขาวดำหรือสีดี

ทดไว้ในบล็อก (5)

- หายไปนาน

- ได้บัตร moderndog มาแหละ

- แบบแพงสุด 600 บาท(ฮา)

- เมื่อวันเสาร์ได้ดูบอลพรีเมียร์ หลังจากไม่ได้ดูนานมา

- ได้ดูเพราะมาทำงาน

- จะดีใจดีไหมเนี่ย

- วันจันทร์ทำงาน

- ต่อเนื่องไปเช้า(เกือบสาย)อังคาร

- นั่งฟัง fat radio 24 ชม.

- ครบทุกช่วง ดีเจ 555+

- กลับบ้านไปส่งพี่ไปทำงาน

- อังคารเลยหยุด นอนพักผ่อน

- ไม่เข้าใจ พอกลับมาทำงาน ก็มีโทรศัพท์จากที่อื่นชวนไปทำงาน

- ทีว่างไม่ยักมี

- AE ที่ออฟฟิค บอก ที่นี่ผ่านโปรยากน่ะน้อง

- อ่ะน่ะ

- วันอังคารเลยหยุด

- นอนยาวๆ 11 โมง ตื่นมา 5 โมงกว่าๆ

- ออกไปเตะบอล กับเสียงฮือฮา

- ไม่ได้อะไร แค่หายไปนาน

- แถมยิงได้ 1 ลูก (แบบเทพมาก)

- ดูเท่เลย

- เล่นได้ชั่วโมงกว่าๆ ไม่ไหว

- กลางคืนออกไปงานอาจาร์ยศิลป์

- คนเยอะมากกกกกกก

- พี่รัดขายเสื้อด้วย

- ได้มาตัว แต่เล็กไปหน่อย

- ลายโอเคเลย

- เด็กแนวให้เพียบ

- กินเบียร์ไป 2 กระป๋อง แอบมึน+ง่วง

- ช่วงนี้เวลาที่ผ่อนคลายที่สุด คือการเช่าการ์ตูนมาอ่าน

- ดูข่าวบอลไทยกับโค้ชที่ออกไป

- เกลียดสมาคมฟุตบอลว่ะ

- วอล์เลย์บอลไทยรอบชิงของเอเชีย ไม่มีถ่ายให้ดู

- มีบอลพรีเมียร์ (คู่ธรรมดาอีกต่างหาก) ถ่ายทอดสด

- ฮ่วย!!!!!

- ฟรีทีวีเม่ง..

- ตอนนี้เริ่มกลับมาเรื่อยๆ แหละ (งานน่ะ)

- งานอาจาร์ยศิลป์ได้โปสการ์ด มา 3 ใบ กับดินสอ

- เตรียมของขวัญให้ไอ้อุ้ยด้วย

- อุ้ยกูว่าค่าส่งของไปให้มึงแพงกว่าของขวัญกูอีกแน่ๆ 5555+

- ภูฐานไกลไปป่ะ

- ข้าวเที่ยงวันนี้ กินแบบไฮโซ....

- ไม่รู้กินไร กินส้มตำ+ไก่ย่าง+ข้าวเหนียว

- เซ็งตรงที่น้ำจิ้มผสมแมงดาด้วย

- คายแถบไม่ทัน 555+

- ทำงานที่นี่ได้ 2 เดือน เพิ่งจะได้จบ A/W ชิ้นเดียวเอง

- ได้เจอคนที่เห็นแก่ที่สุด 1 คน

- เป็นคนที่ทำอะไรแต่ล่ะอย่าง เราเกลียดทั้งนั้น

- แล้วเรื่องของเรื่องคือมาวุ่นวายกับเราด้วย

- แล้วอีกคนเป็นคนที่กลับกลอก....พอเหอะ

- ได้เมล์จากบล็อกของ design ไป บ่นไป มาขอบคุณที่เอาเวบไปแปะในบล็อกตัวเอง

- 5555 รุ่นใหญ่จริงๆ

ความหมายของคำว่า "นักศึกษา" ใน Google

วันนี้เริ่มจากจะหารูปพวกนึกศึกษามาดราฟเป็นเส้นแล้วทำงาน....เลยลองกดไปที่ Google
.
.
.
.
ผลลัพท์ ดังนี้

รูปที่ 1

รูปที่ 2

รูปที่ 3

รูปที่ 4

เยี่ยมจริงๆ

รู้จักกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น

คนที่เกิดวันที่ 29 (โคตรตรง)

รักใครไม่ผันแปร
คนเกิดวันที่ 29 มีโชคเบื้องต้นหรือจะเรียกว่าพรสวรรค์ก็ตามใจ อยู่ที่ความคิดสร้างสรรค์ และความสามารถในการประดิษฐ์ อันเป็นการทำให้ความคิดสร้างสรรค์ กลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้ นักวิทยาศาสตร์ นักประดิษฐ์คิดค้นหลายคนเกิดในวันนี้ คนเกิดวันที่ 29 ส่วนใหญ่จะมีความสุขมาก ถ้าได้ทำงานในด้านการประดิษฐ์คิดค้น การทดลองทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
และเขาหรือเธอ มักจะประสบความสำเร็จ ในด้านนี้อย่างรุ่งโรจน์
โดยเหตุที่พื้นนิสัยเป็นเช่นนี้ คนที่เกิดวันนี้จึงมีเพื่อนหรือคนรัก ที่มีความเข้าใจไม่ปล่อยให้เขาหรือเธอ จมอยู่กับเครื่องมือทดลองวิจัยทางวิทยาศาสตร์ หรือในห้องคอมพิวเตอร์ แต่ควรจะต้องพาเขาหรือเธอ ออกไปสู่สังคม รู้จักโลกที่แท้จริง รู้จักชื่นชมกับความสุข และความงามของมนุษย์ ของธรรมชาติ ของภาษากวี ดนตรี และศิลปะ
เรื่องอย่างนี้บางทีพ่อแม่ต้องทำตั้งแต่วัยเด็กด้วยซ้ำ แทนที่จะดีใจว่าลูกของท่านอันเกิดวันที่ 29 เป็นคนขยันเรียนอย่างเดียว
ความทุกข์ของคนเกิดวันที่ 29 จะเกิดขึ้นในเมื่อเขาหรือเธอ ต้องทำงานที่ตัวเขาหรือเธอผู้นั้นไม่ชอบใจทำ หรือต้องเรียนรู้หรือทำความเข้าใจในเรื่องที่เขาไม่สนใจ เขาจะเบื่อเรื่องดังกล่าวเหล่านั้นง่าย ๆ คนเกิดวันที่ 29 เบื่อง่าย ถ้าไม่ได้งานที่ชอบก็จะเบื่อทันที
อันที่จริงแล้ว คนเกิดวันที่ 29 เป็นคนมีเสน่ห์ และน่ารักกับคนที่เขาหรือเธอพอใจ เป็นคนที่เรียกได้ว่ารักเดียวใจเดียว เมื่อได้พอใจหรือรักใครแล้วก็จะไม่ผันแปรไปได้ มีความรับผิดชอบต่อคนรักและครอบครัวดี แต่ใครก็ตาม ที่เป็นคนรักกับคนที่เกิดวันนี้ ก็จะต้องพบข้อยุ่งยากบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อยุ่งยาก อันเกิดจากความเก่งแต่ประสบการณ์ดิ่งลึก
มากกว่ากว้าง ของเขาหรือเธอผู้นั้น ทำให้เขาหรือเธอเป็นคนมองโลกอย่างไม่เข้าใจ บางทีถึงกับกลายเป็นคนหลงตัวเอง หรือหลงกลุ่มไปได้ เช่นหลงผิดไปว่ากลุ่มของตนเท่านั้น ที่มีความชำนาญในสาขาวิชาชีพนี้เป็นเลิศ หรือเป็นพวกที่ชอบมองว่าคนต่างกลุ่ม มีเกียรติน้อยกว่าตน
บางทีเผลอ ๆ ยังแอบดูถูกภรรยาสามี และญาติของภริยาสามีว่าโง่กว่าตนก็มี
และที่สำคัญคนเกิดวันที่ 29 เป็นคนที่แม้แต่คนใกล้ชิดที่สุด ก็ยากที่จะหยั่งรู้ความรู้สึกจริง ๆ ของเขาหรือเธอได้ เป็นพวกที่ชอบมีชีวิตลึกลับชวนให้คนพิศวง และเขาหรือเธอผู้เกิดวันที่ 29 จะรู้สึกอึดอัดใจมาก ถ้ามีคนรู้เกี่ยวกับตัวเขาหรือเธอ มากกว่าที่ต้องการให้รู้

090909

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 20 กลับ

ถึงสนามบิน สนามบินที่นี่ไม่ใหญ่มากนัก คนก็เงียบเหงาด้วย มาถึงก็ซัดไป 1 ดอก เข้าห้องน้ำ(ปวดท้องมาก) เด๋วไม่ตรงกับ Concept 55+ มาถึงสนามบิน 4 โมง เครื่องออก 5 โมง ระหว่างที่รอก็ตื่นเต้นกับการขั้นเครื่องครั้งแรก พอได้เวลาก็ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไรนัก แต่เมื่อถึงเวลาตอนอยู่ในเครื่องบินแลัวกำลังขึ้นนี่ซิ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เหงื่อแตก หูอื้อ แก้วหูอยากจะแตกให้ได้ รู้สึกกลัวๆ (นั่งติดหน้าต่างด้วย) จนถึงสุวรรณภูมิ หูก็ยังไม่ได้ยินอะไรเลย….เดินมาโหลดกระเป๋า แลัวหาแท็กซี่ขึ้น…..ระหว่างอยู่บนรถ เห็นไฟรถ ไฟถนน ไฟจากตึก บิลบอร์ด แสงสี และรถยนต์…..มันช่างวุ่นวายเสียจริง

ในที่สุดก็กลับถึงบ้าน กลับสู้ชีวิตที่วุ่นวายกันต่อ อาจดูจบแบบท้อๆ แต่ความรู้สึกของผมที่มีต่อลาว ผมรู้สึกอยากไปอยู่ที่ตรงนั้น เพราะรู้สึกว่ามันเหมาะกับสไตส์การใช้ชีวิตของผมอย่างมาก อย่างน้อยๆ ก็แอบคิดกับตัวเองเหมือนกันว่าเร็วๆ นี้ ว่า ตะลอนลาวจะมีภาค 2 แน่นอน…..สะบายดี

ท่าสนามบิน อุดรฯ

ไม่ได้กลับคันนี้

กลับมาสู้ชีวิตต่อ 55+

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 19 เวียงจันทร์ - อุดร

ออกมาหารถจัมโบ้ (สามล้อไทยนี่แหละแต่ใหญ่กว่า) ค่ารถจากโรงแรมไปท่ารถทัวน์ราคาประมาณ คนล่ะ 80 บาท(ถามจากพนักงานโรงแรม) แต่..พี่จัมโบ้ เรียกไป 120 บาท!! รู้ทันเลยต่อเหลือ 80 บาท ให้ได้ ต่อไปสักพักลดลงมาที่ 100 บาท จะไม่ยอมท่าเดียว กว่าจะยอมก็อ่ะน่ะ มีรถมาอีกคัน เรียกแค่ 80 บาท พี่จัมโบ้เดิมก็โวยวายรถอีกคันว่ามาแย่งลูกค้าได้ไง ไอ้คันใหม่ก็บอกว่า “เอ๊งเรียกแพงเอง” กลายเป็นเรื่องใหญ่โตกันอีกจะไปต่อยกันซะงั้น ไอ้เราก็เซ็งทันที จะไปหาคันอื่น ยังไม่ทันไรก็ตกลงกันได้ 80 บาท ไอ้เราก็อ่ะๆ โอเค ไม่อยากหาคันอื่นแหละ เลยนั่งมาที่ท่ารถ บรรยากาศบนท้องถนนต้องบอกว่ารถค่อนข้างเยอะกว่าที่เคยเห็น อย่างว่ามันเป็นวันทำงาน(วันจันทร์) รถออก 11 โมงถึงท่ารถ 10 โมงครึ่ง นั่งรอรถสักพัก ดูนู่นดูนี่ ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวเท่าไร จะมีก็ประปรายเป็นพวกฝรั่งไปเลย ส่วนมากผู้โดยสารก็เป็นลาวนี่แหละ คนไทยน้อย….ถึงเวลาขึ้นรถ เนื่องจากไปจองมาตอนเช้าก่อน เลยได้ตั๋วหน้าสุด ฝั่งตรงข้ามมีสาววัยรุ่น 2 คน มานั่ง หน้าตาใช้ได้(เลยทีเดียว^________^) มาสองคนแต่เนื่องจากที่เต็มพอดีเหลือ 1 ที่พนักงานบนรถเลยเอาเก้าอี้พลาสติกกลมๆ มาให้นั่ง(ที่เสริม 55+) นี่ถ้าไม่ได้มากะก้อย ลุกให้นั่งเลยน่ะเนี่ย น้ำใจล้นเหลืออยู่แล้ว บนรถมีทีวีเปิดคาราโอเกะให้ดู อยู่ลาวดูคาราโอเกะลูกทุ่งไทย และดันเป็นเพลงของคนใต้บ้านเราอีกด้วย นั่งรถมาที่ด่านตรวจสะพานมิตรภาพ ลงจากรถเพื่อไปให้เค้าประทับตราลงใน passport แล้วเดินกลับมาขึ้นรถข้ามไปไทยต่อ ถึงค่านตรวจไทยอีกที ก็ลงไปประทับก่อน แต่นานหน่อยเพราต้องตรวจเข้าเมืองสำหรับคนลาวเข้าไทยแลัวขึนมาอีกทีสาวหน้ามล 2 คนนั้นก็ลงที่นี่ไม่ได้ไปต่อ หลังจากนั้นก็ตรงไปยาวๆ หลับไปตลอดทาง ตื่นมาอีกทีก็ถึงท่ารถอุดรแหละ ใช้เวลาไปประมาณ 2 ชั่วโมงนิดๆ ถามพนักงานว่า นานแบบนี้เลยหรอ พนักงานบอกว่าวันนี้ตรวจนาน และระหว่างทางตำรวจไทยตั้งด่านด้วยเลยขึ้นมาตรวจกระเป๋าทีล่ะคน ลงจากรถปับ โดนรุมทันที(พวกสามล้อ) เลยรีบเดินออกไปข้างนอกตั้งหลัก เดินไปเรื่อยๆ ด้วยความหิวโซ และต้องการกินอะไรก่อนขึ้นเครื่องด้วยเดินเดินเดินออกมา เหลือบไปเห็นเซ็ลทรลอุดรฯ !!! เลยเข้าไปตั้งหลักหาอะไรกินด้วย เย็นอีกต่างหาก และแถบนั้นก็ไม่ค่อยมีอะไรกินเลย ตกลงกินกันที่ร้านเอ็มเค……

กินอิ่ม เดินทางต่อ หารถไปสนามบิน (ถามประชาสัมพันธ์เซ็ลทรัล เค้าบอกว่าต้องนั่งรถสามล้อไป พราะจะเข้าข้างในด้วย) เลยหารถสามล้อ (คล้ายกับจัมโบ้ที่ลาวเลย) ราคาตกที่ 150 บาท (โคตรแพง) แต่ระยะทางพอได้นั่งไปจริงๆ ก็แอบบไกลเหมือนกันน่ะ ตอนจะขึ้นรถดันลืมแว่นตาสุดเท่ ที่ร้านสุกี้ซะอย่างนั้น เลยต้องวิ่งกลับไปเอา ทางร้านเก็บไว้ให้ (ขอบคุณคร้าบบบบ)

บรรยากาศท่ารถ

ประตูทางขึ้นสะพานมิตรภาพ ลาว-ไทย

บนสะพาน

ด่านตรวจฝั่งไทย

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 18 เช้าวันสุดท้าย

ตื่นมาต่างจากวันอื่น เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่อยู่ลาว (ยังไม่ได้อยากกลับเลยยย ให้ตายซิ) ลุกจากเตียง ได้ยินเสียงดังกว่าวันอื่น เดินออกไปที่ระบียง ชะโงกดูข้างล่าง เห็นเด็กๆ นักเรียน รถเยอะกว่าทุกวัน มีเด็กไปเรียน มีผู้ใหญ่ไปทำงาน ชีวิตประจำของที่ี่กำลังเริ่ม อาบน้ำ เก็บของ (ของหนักกว่าขามาอีก) เบียร์ เหล้านี่มันหนักจริงๆ 55+ ยังไม่กลับเพราะมีภารกิจสำคัญ นั่นคือการไปส่งไปรษณีย์ คืนรถมอไซค์ และจองตั๋วรถทัวน์ ลงมาจากห้องออกโรงแรม ยังไม่ได้เช็คเอาท์ แล้วรีบแวันไปที่ทำการไปรษณีย์ ทันที (อยู่ข้างตลาดเช้า) จอดรถเข้าไปข้างในถามพนักงานแถวนั้นว่าส่งจดหมายต่างประเทศช่องไหน….ช่อง 6….ส่งเรียบร้อย แค่บอกว่าพนักงานในช่องว่า “Thailand” จ่ายตังค์แล้วเดินออกมาเลย ไปทำอย่างอื่นต่อ ขี่มอไซค์ออกมายามเรียกเก็บเงิน(ยามหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าเฝ้ารถ) ประมาณ 20 บาทมั่งจำไม่ได้(แพงกว่าค่าจอดรถที่มาบุญครองอีก) ออกมาขับรถออกไปท่ารถทัวน์ (อยู่หลังตลาดเช้า :D อยู่ใกล้ๆ กันหมด) รถทัวน์บางคันก็มาจากอุดร, หนองคาย เต็มไปหมด ค่าตั๋ว์ไปลงอุดร 20,000 กีบ(80 บาท) รถออก 11 โมง ซื้อตั๋วเสร็จก็ออกไปหาอะไรกินตอนเช้า และขับรถชิวๆ อีกรอบก่อนคืนรถที่ร้าน……ขับไปหาร้านเฝ่อที่คนขายขนมปังแถวโรงแรมแนะนำ ว่าอยู่แถวพระธาตุดำ วนอยู่สักพัก หาไม่เจอ แต่ไปลองนั่งตามแถวนั้น เป็นร้านคล้ายๆ อาหารตามสั่ง คนโล่งและดูเงียบดี เป็นร้านที่บอกได้ว่าเสียดายน่ะ เพราะอาหารอร่อยโดยเฉพาะลาบ (แต่เค้าผัดแบบแห้งๆ ) ราคาไม่แพงประมาณ 25-35บาท เยอะด้วย กินเสร็จก็ขับรถไปส่งที่้ร้าน นำมันยังเหลือมากกว่าที่เช่าวันแรกอีก :D ขอบคุณเจ้าของร้านที่แถมให้ยืมรถตอนเช้า (วันที่ 3) ด้วยเพราะตอนแรกเช่า 2 วัน และไปคุยกับเค้าว่าขอคืนช่วงเช้าได้ไหม ทางร้านโอเค น่ารักมากครับ ใจดีด้วย เดินกลับโรงแรมเผื่อเก็บของเตรียมกลับบ้าน รอเวลาขึ้นรถทัวน์ 11 โมง…เช็คอิน เดินออกจากประตูโรงแรม(ทุกทีเวลาออกไปไหนออกทางข้างโรงแรม เพราะมีที่จอดรถมอไซค์(ฮา) ไม่ค่อยได้ออกประตูหน้าเท่าไร)

สภาพจราจรตอนเช้า

ร้านข้าวที่กิน กับ วิทยาลัยของลาว

มื้อเช้าแสนอร่อย กับ ลาบแห้ง

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 17 ”ตึ๊ด ตึ๊ด”

ช่วงเย็นๆ หัวค่ำ หลังจากไปเก็บของอาบน้ำ เตรียมเที่ยวกันต่อ ไปที่ริมโขงก่อนเลย ช่วงเย็น วันอาทิตย์แบบนี้ จะมีคนเอาของมาขาย (เหมือนตลาดคนเดินแต่ไม่เยอะเท่าานั้น) เดินไปเรื่อยๆ ร้านก็จะประมาณ เสื้อผ้า สิ่งทอ ชุดพื้นเมือง พวกกระโปรงถักทอเป็นส่วนใหญ่ ของขายน้อยไปหน่อย ไม่เยอะเท่าที่คิด ไม่ค่อยมีอะไรโดนๆ เท่าไร ว่าจะไปเที่ยวผับ แต่ไม่รู้จะไปแถวไหน ร้านไหน เลยตกลงกับก้อย ก่อนว่าจะไปกินข้าวให้เรียบร้อยจะได้ไม่หิวเวลาอยู่ที่ผับ ดิ่งไปร้านแถววัยรุ่นกินข้าวกันเหมือนเดิม สั่งก๋วยเตี๋ยวกับข้าวหมูแดงเหมือนเดิม นั่งไปเหล่วัยรุ่นไป หาโอกาสไปถามร้านเหล้า…..จังหวะเหมาะ!!!! เดินไปหาวัยรุ่นชายคนหนึ่ง ถามว่า แถวนี้มีผับให้เที่ยวไหม วัยรุ่นชายก็ งง เหมือนฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ฟังไทยไม่ค่อยออก คุยไปสักพัก ได้ใจความประมาณว่า เค้าไม่ค่อยเที่นวกลางคืน แถมพูดงงๆ ด้วย เลยเออออห่อหมกแล้วเดินออกมา…ขอบคุณคร้าบบบบบบ…กลับมาที่โต๊ะกินข้าว ตั้งหลักอีกที ทีนี้ให้ก้อยไปถามโต๊ะข้างๆ เป็นแก๊งค์วัยรุ่นกลุ่มใหญ่ 5-6 คน ผู้หญิงกับกระเทย ถามไปได้คำตอบมาว่า ดีๆ ก็มี 2 ที่ ชื่อว่า โนโวเทล (คุ้นๆ ไหมครับ ก็ของคนไทยแหละ ผับของโรงแรมโนโวเทล) อีกที่ชื่อว่า มีน่าผับ วัยรุ่นลาวเล่าสั้นๆ ว่า ไปมีน่า ม๋วยหลายกว่าเยอะ หลังจากได้ฟังคอมเมนท์ แค่นั้นแล้ว ตัดสินใจได้เลยว่าเราจะไปผับมีน่า ก็เลยถามย้อนไปว่า แล้วพวกเธอไม่ไปกันหรอ วันนี้ไปที่ไหนกันหรอ ชาวแก๊งค์ตอบกลับมาได้อย่างน่ารักว่า “อ๋อ วันนี้ ข๋อยบ่มีโปรแกรมเน้อ” อืมม เยี่ยมครับ หลังจากได้แหล่งเที่ยวแลัว สักพักก็เรียกพนักงานเก็บแล้วบึ่งไปทันทีขับไปเส้นเดียวกันกับไปสะพานมิตรภาพลาว-ไทย แต่ไม่ได้ไกลขนาดนั้นประมาณ 15 – 20 นาทีก็ถึง ลักษณะผับที่นั่นใหญ่และค่อนข้างเด่นเพราะแถบนั้นเป็นพื้นที่โล่งเตี่ยน เข้าไปจอดรถเสียค่าจอด 2,500 กีบ พนักงานสุภาพแทบจะเข็นรถให้เราเลย

เข้าไปในร้านพนังงานเก็บไปหมดแต่งตัวเหมือนบ๋อย ทางเข้ามีต้นค้นตัวกับกระเป๋าด้วยน่ะ …ในผับ นั้งกันอยู่ 1 โต๊ะถ้วนเท่านั้น ยืนงงๆ หาที่นั่ง ไปที่นั่งแถวใกล้ๆ บาร์ และใกล้ห้องน้ำ (จะได้สังเกตวัยรุ่นลาวได้) สั่งเบียร์มา 1 ขวดก่อน ราคา 20,000 กีบ (80 บาท) ถามบ๋อยมีกับแกล้มไหม (บ๋อยได้ใจมากคุยเก่ง) ได้ถั่วกับเนื้อแดดเดียวแห้ง(เนื้อควาย) ราคา 20,000 กีบ เท่ากันหมด มีอยู่ 2 อย่าง วัยรุ่นที่นี่เริ่มมา ประมาณ 4-5 ทุ่ม ผู้หญิงที่นี่แต่งตัวธรรมดาน่ะปกติ นานๆ จะเห็นแต่งตัวสวยๆ เต็มที่ แบบบ้านเรา ยิ่งดึกไฟยิ่งเต็มรูปแบบ แสงตระการตามาก เพลงไม่ได้เปิดดังมาก พอคุยได้ยิน แนวเพลงที่เปิดก็เพลงไทย ฝรั่ง ลาว ลดหลั่งตามลำดับ มีจอสไลด์ด้วย ตอนแรกก็คิดว่าจะมีบอลให้ดูแน่นอน กลับเป็นว่า เค้าฉายหนัง!!! แล้วที่สำคัญ ดันเป็นหนังเรื่อง บ้านผีปอบ ภาค 10 โอ้วววว นี่กรูมาร้านแนวเลยน่ะเนี่ย 555+ ไม่มีใครดูเลยน่ะ จะมีก็บ๋อยเนี่ยแหละ นั่ง+ยืนดูกัน ห้องน้ำนี่เด็ดมาก มีแป้ง มีหวี ให้เสริมสวยตลอดเวลาไม่ได้มีแต่ห้องน้ำหญิงน่ะ ชายก็มีกับเค้าด้วย

ที่นี่ราคาเหล้าประมาณ พันกว่าบาทขึ้นไป(ยี่ห้อจอนห์นี่วอกเกอร์ เป็นส่วนใหญ่) แต่ทีเด็ดอยู่ที่ MIX ฟรีตลอดคืน แหล่ม55+ อยู่ผับจนถึงประมาณ 5 ทุ่มกว่าๆ ไม่อยากกลับดึกมาก เพราะเกรงใจโรงแรมต้องคอยเปิดประตูให้และวันพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นเก็บกลับบ้านและแวะไปส่งโปสกาณืดด้วย ขากลับรู้สึกว่าไม่ไกลเท่าไรเพราะขามาอ้อม(ทาง oneway ก็งี้แหละ) ถึงโรงแรม มานั่งกินโปสการ์ด ใครไม่ได้เสียใจด้วย รอทริปหน้าล่ะกันเน้อ เขียนไปมึนหัวไป (เมาไฟที่ผับนี่แหละ) เลยเดินไปอ้วก 1 รอบให้หายเอียนแล้วกลับมาเขียนต่อ (สปิริตแรงเกล้า) แลัวฮึดพลังสุดท้ายไปอาบน้ำนอน เตรียมกลับบ้าน…..

ตลาดคนเดิน ริมโขง

ตู้ไปรษณีย์, PEPSI ลาว

กับแกล้ม

ฉายบ้านผีปอบจริงๆ

คุณบ๋อยอารมณ์ดี ถามไรตอบได้หมด

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 16 ตะลอน

ขับรถไปเที่ยวต่อ แวะไปที่พระธาตุหลวง ที่นี่เป็นลานกว้างมากกกกกก ตัวพระธาตุสีทองลักษณะคล้ายๆ วัดอรุณบ้านเรา ร้อนตับแตก นั่งเล็งถ่ายรูปไปมา ก็ทนไม่ไหว เดินกลับมาที่รถ เผื่อขับไปที่อื่นต่อ ผ่านพระธาตุดำ พระธาตุดำจะเป็นวงเวียนเล็กๆ ให้รถผ่านเฉยๆ สวยดี ที่ดำเพราะตัวพระธาตุเป็นปูน-อิฐ แล้วโดนเผาล่ะมั่งครับ(ไม่ได้อ่านประวัติมา) พระธาตุดำนี่อยู่ในตัวเมือง คล้ายๆ เจดีย์ บ้านเรามีหญ้าขึ้นแซมๆ ความสดชื่นของสีเขียวต้ดกับความขลังของสีดำ เข้ากันลงตัวดีเหลือนเกิน ขับผ่านประตูชัย ว่าจะแวะไปกินกระเปี๊ยบอีกรอบ(ติดใจ) แต่เค้ากำลังเก็ยพอดีเลยอด เลยขับรถวนแถวโรงแรม (จะสังเกตได้ว่าผมขี่มอไซค์ท้งวัน) แวะไปหาอะไรกินตอนช่วงเที่ยงกว่าๆ แต่ผิดคาด มันดูเงียบมากๆ ไม่มีอะไรขายเลย จะเหลือก็แต่ร้านขายขนมปังฝรั่งเศษ เดินไปเดินมาถามคนแถวนั้นว่าทำไมมันเงียบผิดปกติ…ได้ความว่า คนที่นี่จะพักผ่อนช่วงบ่าย ช่วงบ่ายแก่ๆ จนเย็น จะกลับมาขายอีกที ดีชะมัด เลยต้องไปร้านขายขนมปัง โชคดีที่มีมาม่ามาด้วย เข้าโรงแรม ไปเอาของเก็บและแวะไปที่ตลาดเช้าอีกครั้ง เพื่อที่จะไปซื้อของฝากอีกครั้ง

มาถึงตลาดเช้าที่ขายทั้งวัน ก็เดินๆ ดูของฝาก….สิ่งที่ได้มา เสื้อยืด 60-70 บาท บุหรี่ดอกไม้แดง 15 บาท กาแฟลาว 3 รส 100 บาท และที่แพงที่สุดแต่สมใจอยากก็คือเสื้อบอลทีมลาว 200 บาท ช่วงนี้เริ่มเห็นโฆษณา สินค้าของซีเกมส์ เพราะสิ้นปีนี้มีจดทืี่ประเทศลาวนี่แหละ (อ๋อได้ลองกินกาแฟของลาวด้วย ไปกินร้านที่มีคนเยอะ ร้านประมาณว่าเป็นบูธเหมือนร้านกาแฟบ้านเรา ขมๆ กลิ่มหอมดีแต่ไม่คุ้นเท่าไร อร่อยไปอีกแบบ) เดินซื้อซะเยอะ เพลินๆ หลังจากนั้นไปเติมน้ำมันก่อนเลย เพราะคืนนี้เต็มที่แน่นอน555+ ก่อนกลับโรงแรม แวะขายขายโปสการ์ดแถวโรงแรมก็ซื้อมา 10 ใบ เตรียมเขียนให้ พี่น้องและพองเพื่อน และค่อยกลับโรงแรม เตรียมไปตึ้ด ตึ้ด คืนนี้(ใครไม่เข้าใจคำว่า ”ตึ๊ด ตึ๊ด” ก็โทรมาถามล่ะกัน 5555+

พระธาตุดำ (ดำแกมเขียว)

ชัดๆ กับพระธาตุหลวง

รอบๆ พระธาตุหลวง

อิ่มท้องกับอาหารฝรั่งเศส

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 15 อาหารเช้า

ตื่นมา 8 โมงเช้า เปิดทีวี ดูดราก้อนบอล…555+ อาบน้ำ แปรงฟัน เตรียมลงไปซัดอาหารเช้าเต็มที่ (ที่คิดไว้กะไปกินพวกไส้กรอก ไข่ดาว ออมเร็ต..ปกติชอบกินมาก พวกอาหารโรงแรมเนี่ย) ลงไปปุป ทำไมเงียบๆ (ว่ะ) พอสอบถามว่ามีอะไรกินบ้าง พนักงานโรงแรมเลยบอกว่าให้นั่งรอเลยค่ะ…ระหว่างที่รอก็แอบเห็นพนักงานออกไปซื้อขนมปังร้านข้างๆ มา เดินลุกไปชงกาแฟมากินแก้ง่วง พนักงานก็เสิร์ฟน้ำเปล่าคนล่ะแก้ว หลังจากนั้น ก็ได้เวลาอาหาร จายใหญ่มาเลย….ในจานประกอบไปด้วย ไข่ดาวแบบ 2 ฟองรวมกัน + ขนมปังแบบฝรั่งเศษยาวๆ แข็งนอกนุ่มใน แต่หั่นเป็นชิ้นๆ มาให้แถม แยมกับเนย…จบ มานั่งนึกว่ามีอะไรเนื้อๆ ให้กูไหมเนี่ย แต่ก็กินเพลินๆ อร่อยดี….กินเสร็จก็แว้นกันต่อ วันนี้ตั้งใจจะไปสะพานมิตรภาพไทย-ลาว แต่อยู่ที่เรียกว่า สะพานมิตรภาพลาว-ไทย ซึ่งก็เป็นสะพานเดียวกับที่นั่งรถไฟมาเนี่ยแหละ ซึ่งขับไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ ไกลมากกกกก (ประมาณคร่าวๆ ก็จากปิ่ลเกล้าไปพัฒนาการ) ข้างทางก็จะคล้ายต่างจังหวัดบ้านเราเหมือนขับอยู่บนถนนสายเอเซีย แต่ไม่มีเกาะกลางและมีทั้งหมด 4 เลน (มีรถสวนด้วยไม่ใช้ one way แหละ)

เมื่อมาถึงก็หาที่จอดรถ ที่นี่เป็นลานกว้างๆ จะมีตึกอยู่ไม่กี่ตึก ที่นั่นจะเป็นเป็นด่านตรวจคนเข้าเมือง อีกตึกก็จะเป็นพวกขายของที่ระลึก(อีกแล้ว) มี Duty Free ด้วย เข้าไปหลบแดด ตากแอร์เย็นๆ พนักงานขยบางคนก็ดูเชิ่ดๆ ดีจัง เดินๆ เบียร์กระป๋องถูกกว่าข้างนอกประมาณ 5 บาท เลยซื้อเบียร์ เหล้าขาว และว๊อดก้าของลาว ก่อนซื้อก็มีให้ชิมด้วยน่ะ เล่นไปจนร้อนวูบเลย คุ้มกับการแว้นมาไหมเนี่ย 55+ เล่นซะตัวดำเลย บังเอิญมากไปเจอที่ชงกาแฟแบบเวียดนามที่พี่เออยากได้ ไม่คิดว่าจะมีที่นี่ เลยซื้อมาเลย โชคดีชะมด ระหว่างที่ขับกลับ ก็สังเกตตามข้างทาง ไม่ค่อยมีบิลบอร์ด หรือป้ายโฆษณาอะไรเท่าไรนัก (แทบจะนานๆ ทีด้วยซ้ำ) ตึกสูงก็ไม่มีให้เงยปวดคอ ไม่เปลืองยาแก้ปวดเมื่อยดีแท้

ระหว่างทาง

ที่จอกรถที่ด่านตรวจเข้าเมือง

ด่านตรวจคนเข้าเมือง

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 14 แหล่งวัยรุ่น

ขับไปได้สักพัก ไปเจอร้านขายข้าว เผ่อ น้ำเต้าหู้ เยอะแยะ ……วัยรุ่นลาวอยู่ที่นั้น!! อ่าา..จอดรถทันทีทันใด ลงเดินไปดูตามร้านเรื่อยๆ บางร้านก็เป็นแบบรถเข็น บางที่ก็ใหญ่หน่อยเปิดร้านเลย เดินๆ ไปหยุดร้านหนึ่ง ใหญ่ใช้ได้ มีขายครบหมด เฝ่อ(ก๋วยเตี๋ยวน่ะแหละ) ข้าว เครปญี่ปุ่น น้ำปั่น ส้มตำ ยำต่างๆ ดูน่ากินหมดเลย หาที่นั่งริมถนน ข้างๆ ชาวแก๊งค์วัยรุ่น สั่งข้าวผัดกุ้ง กับข้าวหมูแดง และยำเฝ่อ (คล้ายๆ ตำป่าบ้านเรา แต่ใส่เส้นก๋วยเต๊๋ยว แทนมะละกอ มีใส่มาม่าก็ได้น่ะ ตามใจชอบ) แถมน้ำปั่นอีกแก้ว..อิ่มเด้อ :D ส่วนวัยรุ่นก็จะนั่งคุยกันโดยที่สั่งยำมาม่าบ้าง ยำเฝ่อบ้าง แบ่งกันกิน ทีละนิดทีล่ะหน่อย บางคนก็กลุ่มสาวล้วน ส่วนชายก็มานั่งเหล่หญิง (ผู้ชายเป็นเหมือนกันหมด 5+) กินอิ่ม นั่งเผลินๆ สักพัก ก็นังมอไซค์ แวะไปร้าน M-Point Mart เป็นร้านมินิมาร์ก ที่นี่ไม่มีเซเว่นน่ะ แลัวนี่ก็เปิดถึงเที่ยงคืนเท่านั้น เข้าไปในร้าน พนักงานนั่งดู AF พอดี กันอยู่เลย เดินวนไปรอบร้านจะมีของจากไทยเยอะเกือบๆ ทั้งร้าน การ์ตูนขายหัวเราะ นิตยสารดารา มากกมาย จะมีหนังสือของลาวบ้าง (อับเดต, TARGET, มะหาสิน) โดยที่ผมซื้อนิตยสารของมะหาสินบ้างดูๆ เล่มขนาดเหมือน Art4d แต่บางกว่า (คนขายบอกวัยรุ่นสุดแหละ) ซื้อของเส็ดก็ออกมาข้างนอก ขี่มอไซค์ไปได้ไกลไม่ได้..ประมาณ เกือบๆ 5 ทุ่มก็กลับโรงแรมนั่งส่งเมล์ให้พี่ชาย แลัวก็ได้คุยกับ reception (เป็นผู้ชาย ว้าาา…….) เขาบอกว่าพอเที่ยงคืน เค้าก็จะล็อคประตู เพื่อความปลอดภัย แลัวก็คุยเรื่องบ้านเมืองเค้า คุยเรื่องเจ้าของกำลังจะแต่งงาน(งง ไม่รู้จะบอกทำไม) แลัวก็บ่นๆ พวกฝรั่งที่มากินอาหาร (ที่โรงแรมมีโซนอาหารฝรั่งเศษ มาเช่าพื้นที่ของโรงแรม) ว่าคุยเสียงดัง ชอบเลิกดึก เพราะไม่อยากให้รบกวนแขกที่มาพัก (บอกแล้วที่นี่สงบเงียบมากตรับ) คุยกันสักพักก็ร่ำลาไปนอน ฝันดี กู๊ดไนท์ ซุ๊บๆ 555+

บรรยากาศแหล่งวัยรุ่น

ยำเฝ่อ (คล้ายๆ ส้มตำ แต่เป็นเส้นก๋วยเตี๋ยวแทนมะละกอ)

มีลูกชิ้นด้วยน่ะ อร่อย แซบมากกก

โอ้ว...ยืดซะ

วิวัฒนาการของโลโก้เปปซี่กับโค้ก

*เครดิตจากคุณspontaneous

เวบ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A8281990/A8281990.html

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 13 คนที่คุณก็รู้ว่าใคร

หลังจากใช้เงินเป็นหมื่นๆ ไปกับการลองชิม(นี่แค่ลองชิมน่ะ 55+) ก็นั่งรถกลับมาที่โรงแรมก่อน กลับมาอาบน้ำ เพราะยังไม่ได้อาบตั้งแต่เช้า (อายจัง จริงๆ ไม่อยากเขียนลงไปน่ะเนี่ย) แล้วก็ตั้งใจนอนหลับพักผ่อนก่อน กะออกมากินเหล้า เที่ยวกลางคืนอีกที…ZZZZZZZZZZZ

ตื่นมาประมาณทุ่มกว่าๆ ไม่อยากเชื่อ!!!….บนถนนเงียบมากๆ เดินไปแถวย่านวงเวียนน้ำพุ มีร้านเหล้ากินข้าวเยอะแยะ ร้านนั่งชิวๆ แต่ลูกค้าก็ประมาณฝรั่งเลยเฉยๆ มากกว่าความรู้สึกไม่ต่างจากบ้านเรา เดินเตร่ไปเรื่อยๆ พี่ Opal แนะนำให้ไปร้าน JOMA เบอเกอรี่ เค้าบอกว่าอร่อย แต่ก็ไม่ได้ไปกินเพราะเหตุผลคือไม่ได้อยากกินเบอเกอรี่เท่าไร เดินไปเรื่อยๆ ดี เจอหญิงสาวลาวแต่งตัว XX พอเดาได้เลยว่ามีงานเสริมแบบเดียวกับที่บ้านเรามี (เปิดเพลง”คนที่คุณก็รู้ว่าใคร”ของสแตมป์ จะได้อารมณ์มาก 55+) คริคริคริ หลังจากที่ทำเป็นเดินผ่านไป 2-3 รอบ สรุปมาได้ดังนี้ หน้าตาก็โอเคน่ะครับคล้ายๆ บ้านเราแบบทางอีสาน แต่ผิวพรรณ ดูเนียนกว่า เธอแต่งตัวได้เปรี้ยวและแต่งหน้าได้ผิดธรรมชาติของสาวลาวมากครับ เลยมั่นใจว่าใช่..นอนแน่ เอ๊ย แน่นอน (ฮา) (ติดมากับก้อยไม่งั้น ผมคงกลับมาเล่าได้เยอะกว่านี้ 55555+) เดินแล้วคงไม่ได้อะไรแน่ๆ เลยตัดสินใจกลับโรงแรม ไปเอามอไซค์ ออกไปให้ไกลกว่าเดิม แต่ความผิดพลาดก็ตามมาคือ น้ำมันจะหมด แล้วปั้มที่นี่ก็ปิดเร็วมาก ไม่ทันได้เติม(ตอนเช่ามามีอยู่ครึ่งถัง) เลยไปไหนไกลมาไม่ได้เลยขับวนๆ รอบถนนแทบนั้น แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วครับ หึหึหึ

เงินของลาว แบงค์นี่เก่าชะมัด

ร้าน True coffee (ชอบภาษาลาว สวยดีจัง)

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 12 วนเวียนเวียงสวรรค์

ว่าจะสั่งเบิ้ล เพราะไม่อิ่ม แต่มาชะงักไว้ก่อน เพราะเด๋วลองไปดูอย่างอื่นบ้าง ตอนอยู่บนรถกะบะมาโรงแรม มีคนแนะนำให้ไปร้าน “แหนมเนืองเวียงสวรรค์” เค้าบอกอร่อยต้องลอง ขับวนไปเรื่อยๆ เพลินๆ หลงบ้าง วนจนตำรวจที่ป้อม จำได้ 55+ แผนที่ไม่ค่อยได้ช่วยอะไรเลยยย พลาดไป 40 บาทแน่ะ วนไปเรื่อยๆ เจอสนามกีฬาแห่งชาติ ของลาว แลดูเล็กๆ แต่ไม่ได้เข้าไปเพราะกำลังซ่อมแซมเตรียมขัดซีเกมส์กันอยู่ ตอนแรกก็กะไปหาซื้อเสื้อลาวขาย แต่คนแถวนั้นบอกไม่มีขาย (แถวสนามกีฬาก็เปนบ้านคน) เลยอดไป ตอขากนั้นก็เลยไปอีกหน่อย เจอกับพิพิธภัณฆ์แห่งชาติ ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจจะเข้าไปเท่าไร เพราะไม่ค่อยเรื่องประวัติศาสตร์-สังคมอยู่แล้ว แต่ก็อ่ะน่ะ มาแล้วนี่ ก็ต้องไปศึกษาดูบ้างบรรยากาศต้องตัวก็เงียบๆ มีแต่ฝรั่ง คล้ายบ้านเราแต่เล็กก็เยอะ ค่าเข้าก็คนล่ะ สิบพันกีบ (40บาท) คนที่นี่ไม่เรียกหน่วยหมื่น แต่จะเรียกว่า สิบพัน เน้อ….โดยที่เข้าไปจะมีตู้ให้เก็บสัพพาระและกล้องด้วย(ข้างในห้ามถ่าย) แอร์เย็นสบาย ข้างในก็มีเรื่องราวเกี่ยวกับความเป็นมา ชุดประจำเผ่า วิถีชีวิต มีคำบรรยายภาษาอังกฤษ และลาว เลยอ่านไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไร เดินประมาณ เกือบ ชั่วโมง มี 2 ชั้น……..เดินไปสักพกมารู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยที่จะสนใจเรื่องราวแบบนี้เลย มิน่า เรียนสังคม คะแนนน้อยทุกที(วิชาอื่นๆ ก็พอกันน่ะได้ข่าว) หลังจากนั้นก็ขับไปเรื่อยๆ ถนนที่นั้นจะขับง่ายเพราะเป็นแบบ one way ซะมากกว่า ขับไปผ่านสนามโล่งๆ มีคนถือธงเยอะแยะ ตอนแรก็คิดว่ามาแข่งกีฬาสีกัน กลับกลายเป็นว่า…..เขากำลังซ้อมพิธีเปิดซีเกมส์อยู่!!!! (ได้ดูก่อนใครเพื่อน) ขี่ไปเรื่อยจนเกือบ 4 โมงเย็นกว่าๆ เลยวนหาร้าน “แหนมเนืองเวียงสวรรค์” ….วนหานานมากกกกก วนรถไปมาจนจำถนนแถวนั้นได้หมดแล้ว เกือบครึ่งชั่วโมงทนไม่ไหว ถามทาง ถามไปงงไป ช่วยอะไรไม่ค่อยได้เยอะ เพราะงงภาษา 555+ เลยถามอีกทีแต่ครั้งเป็นชาวแก๊งค์รถจัมโบ้…คนลาวบางคนฟังภาษอีสานบ้านเราออกน่ะ ภาษกลางกลางแบบผมก็พูดทีล่ะคำเน้นๆ ที่ฟังออกส่วนมากจะเป็นพวกแม่ค้า คนขับรถจัมโบ้ ซะมากกว่าพวกวัยรุ่นซะอีก คงเป็นเพราะคุ้นเคยกับนักท่องเที่ยวคนไทยมากกว่า…ในที่สุดก็ถามทางจนเจอร้าน “แหนมเนืองเวียงสวรรค์” ร้านนี้ก็ขายพวก แหนมเนือง จิ้มจุ่ม เป็นส่วนใหญ่ ก๋วยเตี๋ยวหลอดก็มีน่ะ สั่งเลยอร่อยทุกอย่าง ทีแรกก็กะจะมาลองเฉยๆ แต่ขับวนรถนานมาก มาทังทีก็เต็มที่ซะหน่อย สั่งแหนมเนือง 2 ชุด และลองสั่งชุดจิ้มจุ่มอีก 1 ชุด (ราคาที่นี่เป็นหมื่นๆ) จิ่มจุ๋มที่ลาวมี 2 แบบ แบบหม้อดิน กับแบบที่คล้ายๆ ร้านเอ็มเค (แบบเสียบปลั๊ก) น้ำจิ้มจุ่มจิ้ม อร่อยดี ไม่เผ็ดมาก มีกลิ่นปราล้านิดๆ เจ็มข้นดี ส่วมแหนมเนือง จะคล้ายๆ บ้านเรารสซาติก็โอเค ต่างกันตรงผักซะมากกว่า มื้อนี้หมดไปเป็นหมื่นๆ เกือบครึ่งแสน 555+ แพงกว่าไปกินปูที่ร้านสมบูรณ์โภชนา (ใครที่ไม่รู้จักร้านสมบูรณ์โภชนา ไม่ต้องแปลกใจ เพราะรู้จักเฉพาะคนที่ฐานะน่ะครับ ส่วนผมอยู่ใกล้บ้าน55+)

วิวข้างถนนระหว่างขับรถวนหา

ร้านขายน้ำกับรถเข็นผลไม้

สนามกีฬาแ่งชาดลาว (ปรับปรุงเตรียมจัดซีเกมส์)

เมนูหนูแหนม

หน้าตาเป็นเช่นนี้ แหนมเนือง - จิ้มจุ่ม

แรงบัลดาลใจ = inspiring

เมื่อคืน เปิดทีวีได้ดูรายการ 168 ชม ตอนจบรายการได้ดูคลิบ อันหนึ่ง

.

.

.

น้ำตาไหลเลยครับ

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 11 อร่อยข้างประตูชัย

จอดมอไซค์ เดินไปดูรอบๆ ….ใหญ่กว่าที่คิดไว้มากกกกกก เดินไปใต้ประตูชัยก็มีร้านขายของ มีเบียร์ให้นั่งกิน แต่ร้านมีแค่ ร้านสองร้านเอง เสียค่าขึ้นด้วยน่ะ คนลาวเสีย 2,000 กีบ คนต่างชาติ 3,000 กีบ (คนไทยคือคนต่างชาติน่ะจ๊ะ) มีประมาณ 4 ชั้น เดินเหนื่อยใช้ได้เลย (บันไดสูง) ชั้น 2-3 มีขายของเต็มหมด พวกเสื้อยืด ธง พวงกุญแจ ที่ระลึกแบบต่างๆ ข้างบนสุดภายในเป็นอิฐโล่งๆ มีคนขีดเขียนเต็มไปหมด พอขึ้นไปแล้วก็ได้เห็นวิวถนนของลาวนี่แหละ…ข้างบนไม่มีอะไรให้ถ่ายเลย 55+ แนะนำให้ลงมาถ่ายรูปข้างล่างเหมือนเดิม นอกจากจะลงกลับไปชั้น 2-3 ซื้อของฝาก มีพนักงานสาวคนนึง แน่นอนจริงๆ …คริคริคริ (หัวเราะแบบมีเลศนัย) ของฝากก็ไม่ต่างกับตลาดเช้าเท่าไร เสื้อยืดมีหลายเนื้อผ้ามาก ปัญหาการซื้อคือ ลายโอเค เนื้อผ้าไม่ดี พอเนื้อผ้าดี แต่หลายไม่เจ๋งอีก

พอดูอะไรๆ ไปสักพักเริ่มมีสติ….ตั้งแต่ตื่นเช้ามาที่รถไฟ จนมาถึงลาว เก็บของที่โรงแรม ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า..หิวมาก ก็เดินลง กลับไปที่รถ ระหว่างที่เดินอยู่ เหลือบไปที่ข้างถนน เห็นร้านขายของอยู่ เดินไปดูใกล้ๆ ตามเค้าว่าขายอะไร เค้าบอกมาว่ามันคือ “กระเปี๊ยบ หรือกระเปี๊ยก” นี่แหละ ออกเสียงไม่ค่อยเถือก คล้ายกับก๋วยเตี๋ยวหมูบ้านเรานี่แหละ สั่งไป สองชาม รา้นมีโต๊ะอยู่โต๊ะเดียว ก็เลยไปนั่งกินกันเลย สักพัก ก็มีคนลาว3-4 คนมาสั่งและนั่งกินด้วยกันนี่แหละ แบ่งๆ กันไป คนขายเสิรพ์มาให้ ดูๆ ไปก็ไม่มีอะไร แต่มันอะไรตรงที่น้ำซุป นี่แหละ อร่อยมาก เส้นเหนียวหนุบหนับดีซดน้ำแกงจนหมด เนื้อหมูแล่บางไปหน่อยแต่ก็ให้เยอะน้าาา (เคยกินที่ไทย หมูแล่บางมาก บางจนเอาลิ้นแตะก็ขาดแล้ว 55+) มีเครื่องปรุงให้ปรุงกันเองเลย ….ชามล่ะ 5,000 กีบ (20 บาท) ความรู้สึกร้านแบบนี้ คล้ายกับร้านป๊อก ป๊อก (บะหมี่เกี๊ยว) ที่ขับรถมาขายแถวบ้านผมเลย ซึ่งร้านป๊อก ป๊อก นี่ผมว่า ถ้าไม่อร่อยห้ามมาขายเด็ดขาด ตั้งแต่ที่กินมา ไม่เคยมีคันไหนไม่อร่อย ของแบบนี้ ดูด้วยตาอย่างเดียว ตัดสินกันไม่ได้หรอก

บรรยากาศประคูชัย และวิวจากข้างบน

คนมือบอนมีอยู่ทั่วไป ข้างบนของประตูชัย

สาวขายของที่ระลึกข้างบน - คนรับถ่ายรูป(รอรับได้เลย)

กระเปี๊ยบข้างประตูชัย

Laos Town Story (ตะลอนลาว) ตอน เวียงจันทร์กันเอง

บทที่ 10 ตลาดเช้า-ประตูชัย

ตลาดเช้า เป้าหมายแรกของเรา (เห็นชื่อแบบนี่ มันก็เปิดทั้งวันแหละ) มาถึงก็หาที่จอดรถของมอไซค์…10 บาท สำหรับค่าจอด บรรยากาศจะออกแนวคล้ายๆ อืมมม พวกแฟชั่น มอล์ล แต่จะไม่ใหญ่เท่านั้นมีประมาณ 4 ชั้นของท่ขายก็จะมีเสื้อผ้าวัยรุ่น ของที่ระลึกพวกรูป โปสเตอร์ พวงกุญแจ ผ้าทอ กำไรแขน สร้อยมือ แผ่นเพลง MP3 หนัง ละคร ไทย เกาหลี ให้เพียบ เดินหาที่แลกเงินของลาว ที่ธนาคาร แต่ซวยหน่อย ธนาคารที่จะไปแลกมันปิด เลยไปแลกตามจุดธนาคารอื่นๆ แทน….แลกเงิน 2,000 บาท…ได้กลับคืนมา เออ..500,000 กีบ!!!!! (ไม่เคยมีเงินแสนด้วย ทำตัวไม่ถูก) คิดจะซื้อบ้านแถวนี้สักหลังสองหลัง สักพัก เดินออกไปดูราคาสินค้านู่นนี่…ราคาก็เป็นหมื่นกีบ……กลับมาพอเพียงต่อ(ใช้ชีวิตกันแบบMOSOเลยทีเดียว 55+) ออกมาข้างนอกก็มีร้านค้าน่ะ อันนี้จะคล้าย ของถมบ้านเราเลย มีเครื่องใช้ไฟฟ้า เสื้อยืดลายสกีนต่างๆ บุหรี่ เหล้า กาแฟ หนังสือ แต่ผมซื้อแผนที่ของเวียงจันทร์มาดู…ภารกิจแรก จบไป ก็ออกเดินทางไปประตูชัยก่อนเลย ตอนขับรถก็ต้องระวังเพราะไม่ได้ชิดซ้านแหละต้องชิดขวา เรื่องเส้นทางกับการหาปรตูชัยเนี่ยหาไม่ยากเลย เพราะมันใหญ่ และพื้นที่สถาพบ้านเมืองที่นี่ ตึกไม่สูงมากนัก ประตูชัยอยู่ตรงกลางของถนน คล้ายๆ วงเวียนใหญ่บ้านเรา แต่ใหญ่กว่าครับ ประตูชัยถูกสร้างด้วยซีเมนต์ที่อเมริกาทิ้งไว้ตอนแพ้สงคราม ลักษณะของประตูชัยจึงเป็นพื้นผิวของซีเมนต์เฉยๆ ไม่ได้ทาสีใดๆ เหมือนอยู่ปารีส 555+

ที่จอดรถ

ป้ายตลาดเช้า

ข้างนอกก็จะมีแม่ค้าขายกำไร สร้อยเหมือนกันน่ะ (ถูกกว่าด้วย)

ด้านข้างของตลาดเช้า ไฮโซเนอะ

คุณตำรวจ (โดนเป่าเรียกไปที 55+)

รถเมล์ลาว