Screen shot 2012-09-15 at 3.38.58 AM
"1 ปี หลังจากเกิดเรื่อง"
"6 เดือนหลังจากที่ไม่ได้เจอกับหงุดหงิดอีกเลย(แล้วสถิติที่ไม่ได้เจอก็กำลังเดินหน้าต่อไปไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย)"
พูดตรงๆ ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงลูกสาว(หงุดหงิด)เลย เห็นหมาปั๊กที่ไหนก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึง จนเพื่อนๆ เริ่มส่งรูปปั๊กให้บ้างเวลาไปเจอข้างนอกที่อื่นๆ
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ความคิดถึงมันไม่ได้ลดน้อยลงเลย จากความคิดถึงเริ่มมีความกลัว กลัวว่าหงุดหงิดมันจะลืม กลัวว่ามันจะจำเราไม่ได้ แต่สิ่งที่กลัวที่สุดคือ กลัวที่ตัวเราเองต่างหากที่จะลืมซะเอง กลัวจะลงเอยแบบนี้ กลัวที่สุด
เพื่อนเคยบอกน่ะ ว่ามึงดูเว่อร์เกินไปไหม กับหมาแค่ 1 ตัว ซื้อมาเลี้ยงใหม่ซิจะได้จบๆ....ไม่เว่อร์เลย ถ้าคิดว่ามันเหมือนลูกจริงๆ
ตอนนี้เวลานี้....ตีสามจะครึ่งแล้ว ได้แต่มาพร่ำพรรณาในบล๊อก ได้แต่ระบายในสิ่งที่อยากบอก ได้แค่นี้ หวังว่าจะมีคนเข้าใจ หวังจะมีคนเห็นสิ่งเราสื่อ
ได้แต่นั่งทำรูปหงุดหงิดรูปแล้วรูปเล่า....
รูปนี้..... ก็เป็นอีกรูปที่ทำก่อนที่จะนั่งเขียนบทความนี้
ขั้นตอน 1-2-3-4
ทุกคนหล่อเลี้ยงชีวิตด้วยความหวังกันทุกคน ถ้าเอาให้เว่อร์ๆ ตามฉบับของผมการได้เจอได้เล่นได้กอดได้อยู่กับหงุดหงิดมันก็คือหนึ่งในความหวังของตัวผมเองซึ่งไม่อยากให้มันเป็นแค่"ความฝัน"เลย
