วันนี้มีเรื่องเล่าตลกร้ายเรื่องหนึ่ง.....
วันนี้ไปคุยงาน ก็สัมภาษณ์งานน่ะแหละ เห็นในใบสมัครทางบริษัทก็เกริ่นมาหน่อยแหละว่า"เข้าใจภาษาอังกฤษ" ไอ้เราก็ไม่ได้หวั่นเกรงอะไรเพราะเคยทำงานกับฝรั่งมาก่อน มันจะบรีพงานในเมล์ เราก็อาศัย กูเกิลแปลบ้าง ศัพท์งานก็คุ้นเคยพอรู้เรื่องบ้าง ผ่านๆ ตา…แต่วันนี้หลังจากเข้าไปในออฟฟิค ทางHR ก็ให้กรอกใบสมัครปกติ บรรยากาศห้องก็มีอยู่สามคน HR ผม แล้วก็...คนมาสมัครงานอีกคน (แต่งตัวออกแนวมาร์เกตติ้งแน่ๆ) ระหว่างกรอกเอกสาร ก็เหลือบไปเห็นห้องกระจกห้องหนึ่งมีฝรั่ง(ขอเรียกว่านายฝรั่ง)เป็นเจ้าของกับอีกคนซึ่งมาสัมภาษณ์งานเหมือนกัน ก็ตกใจนิดๆ ว่าเฮ้ย..กูต้องพูดกะฝรั่งด้วยป่ะเนี่ย เลยรีบสังเกตใบสมัคร มันก็บอกว่าพิมพ์ภาษาไทยปกตินี่หว่า...โอเค คงไม่มีไรหรอก(มั่ง)
……พอเขียนเสร็จส่งให้ HR นั่งสักพักไอ้คนที่มาสมัครงานก่อนหน้าพูดภาษาอังกฤษกับ HR เฉยเลยเป็นเรื่องเป็นราวมากๆ ใจวูบไปอีกหน่อย หวั่นใจเอาไงว่ะกู แต่ก็คิดมาอีกหน่อยแบบว่า คงเป็นพวกมาร์เก๊ตติ้งตปท. น่ะแหละไม่เกี่ยวกับเราหรอก (เริ่มยิ้มแห้งๆ) สุดท้าย พอฝรั่งสัมภาษณ์งานกับอีกคนเสร็จก็เดินออกแล้วแล้วพูดกับ HR ประมาณว่า มีอีกสองคนใช่ไหม(ฟังคร่าวจับใจความได้ประมาณนี้) แล้วก็เดินมาพูดกับกู!!!!!!!
นายฝรั่ง "eorkt98u545t-guer8w5-43w-490i-giaj"
ผม "เออ..ออ ไอ แอม กราฟิก ดีไซสครับ"
นายฝรั่ง"3496860t[;'lfpowpepitop[ofqq[2r"
ผม "เออ งานอยู่ใน cd my portfolio in here อันนี้ครับ"
แล้วก็พูดอะไรมาสักอย่างประมาณว่า คุณสองคน(คนมาสมัครงานก่อนหน้า)รอผมก่อนได้ไหม ตอนนี้ผมหิวมากเลยยังไม่ได้กินอะไรเลย รอเวลาแปปนึงเด๋วมาคุยกันอีกที ผมก็ยิ้มๆ ไม่พูดอะไรกลัวพิกุลร่วงมาก พอนายฝรั่งเดินออกไป ผมนั่งจ๋อยสักพัก เดินหา HR ทันทีว่าผมต้องคุยกับนายฝรั่งด้วยใช่ไหม... HR ตอบมาว่า "yes" ในใจผมนี่ตะโกนมาเงียบๆ ว่า "เยสสสสสส"
ผม "เออ ถ้าเข้าไปคุย ผมจะเอาอะไรไปสัมภาษณ์น่ะครับพี่ ผมโง่มากเลยอังกฤษ"
HR "ไม่เป็นไรๆ เด๋วพี่เข้าไปด้วย ช่วยๆ กันแปลน่ะ"
ผม "เค้าพอฟังไทยรู้เรื่องไหม"
HR "ไม่เลยค่ะน้อง" "กังวลหรอ"
ผม "ครับพี่ มากกกกกด้วยแหละ ถ้าสัมภาษณ์น่ะไม่เท่าไรหรอกฮะ แต่ถ้าทำงานแล้วต้องทำงานร่วมกันด้วยผมเกรงว่า จะเสียเวลาทางพี่แล้วก็บริษัทด้วยแหละครับ"
HR "โอเคไม่เป็นไร งั้นเด๋วพี่คุยกับเจ้านายว่าจะไงดีน่ะ"
ผมขอบคุณแล้วไปนั่งที่......
สักพักไอ้คนที่มาสัมภาษณ์อีกคนก็พูดภาษาอังกฤษใส่ผม...ผมทำเป็นไม่ได้ยิน แต่มันลงท้ายได้ยินว่า "…..sir" เม่งงงงสุภาพกับกูอีก คุยด้วยก็ได้ T_T
….ก็คุยๆ กันเค้าเป็นคน ฟิลิปปินส์ (มิน่าภาษาอังกฤษไฟแลบเลยน่ะ) ไอ้เราก็พูดฮาๆ บอกว่า "ไอ สติวปิด อิงลิส เวรี่มัส" เค้าก็พูดประมาณว่าไม่เป็นไร ขำๆ กันไป คุยว่าอยู่ที่ไหน "อืมมม แอม นนท์บุรีฮาเบอ" (อายตัวเองชิบหาย) --" เค้าอยู่บางกะปิ นั่งแท๊กซี่มาบางบัวทอง.."โหย ยู so far มากอ่ะ" แล้วก็ไปนั่งทีี่เดิม....
ในใจคิดว่า กูอายมากอ่ะภาษาอังกฤษเม่งเป็นไงล่ะ ไม่ยอมเรียน ความรู้สึกที่คนเคยบอกให้เรียนนี่ผุดมาหาในหัวเลย
HR เดินเข้ามาก็พูดแบบที่ผมคิดไว้ว่ายังไงๆ งานก็ต้องคุยกับนายฝรั่งอยู่แล้ว แล้วเราอ่อนภาษาอังกฤษก็น่าจะทำให้ทางบริษัทเค้าเสียเวลาเลยไม่ได้คุยรายละเอียดอะไรกันเลยร่ำรา HR หนุ่มฟิลิปปินส์ นายฝรั่ง แต่มีคำพูดคำหนึ่งที่ทำให้ผมเดินยิ้มขึ้นรถขับกลับบ้านจากนายฝรั่งที่ฝากพูดให้ HR พูดแทน...
"เนี่ย ทางเจ้านายพี่เค้าเสียดายที่ไม่ได้คุยกับน้อง เพราะเค้าชอบงานที่ส่งมาให้มากน่ะ (ผมคิดในใจคงเป็นงานพวกหนังสือ แอด หรือโบชัวจากที่เคยๆ ทำที่ผ่านๆ มาน่ะแหละ แต่..) ไม่ใช่งานหลักที่น้องทำน่ะ แต่งานเล่นๆ ที่ทำเอามาให้พี่ดูน่ะ นายพี่ชอบน่ะ สวยดี ดูสนุกดีด้วย ยังไงก็ขอบคุณน่ะที่อุตสาห์เข้ามา"
ผมได้แต่ยิ้ม ไม่ได้รู้สึกผิดหวังอะไรเลย ไม่คิดเลยว่ามีคนที่ชอบงานเล่นๆ (ที่เราตั้งใจทำ) โคตร แฮบๆๆ ปี้ๆ เลยว่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น