หลายวันก่อนหน้านี้ ผมลองโชว์ป๋า………ป๋ายังไงน่ะหรอฮะ มันมีที่มาที่ไปครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ปกติทุกวันในการเดินทางมาทำงานผมจะซื้อบัตรรถไฟฟ้าใต้ดินเป็นรายเดือนอยู่ แล้ว
เมื่อถึงวันสุดท้ายขอวัน(วันสุดท้ายของบัตร) หลังออกมาจากตรงที่สแกนบัตร โดยปกติแล้วเมื่อใช้เสร็จผมก็จะทิ้งทันที เพราะผมก็ไม่ได้ใช้มันอีกแล้ว แต่วันนั้นมันต่างออกไป ผมเดินไปหาคนที่กำลังต่อแถวซื้อบัตรโดยสารแทนที่จะเดินขึ้นออกจากสถานีไปปกติ
คนที่ผมเจอนั้นเป็นอีป้าแก่ๆ กำลังต่อคิวอยู่คิวสุดท้าย ผมพูดแบบนี้ครับ
“เออ โทษน่ะฮะ พอดีบัตรนี้ใช้ได้ถึงวันนี้เที่ยงคืน แล้วผมก็ไม่ได้ใช้แล้วฮะ เนี่ยกำลังจะกลับบ้านแล้ว คุณเอาไปใช้ได้น่ะครับ” ที่ผมเรียกเขาเป็นอีป้าแก่ๆ เพราะเค้าไม่เชื่อผมคิดว่าผมจะมาหลอกหลวงเค้า(หน้าผมมันขนาดนั้นเลยหรอ) ป้าเค้าก็ปฎิเสธไป พอดีอีกคนที่ต่อคิวอยู่ข้างหน้า หันมาเหมือนได้ยินก็เกิดอาการสนใจ เค้าเลยถามผมว่า “ใช้ได้จริงหรอ” “จริงซิฮะ จะอำทำไม เนี่ยผมไม่ใช้แล้วจริงๆ “ เค้าเลยรับบัตรที่ผมยื่นให้ โดยที่เค้าบอกขอบคุณแล้วยิ้มให้หนึ่ง เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจผมก็เดินออกมาอย่างเท่ๆ ที่มาเล่ามาพิมพ์เนี่ยไม่ได้คิดว่าจะมาโชว์เพาว์ โชว์เท่ บอกว่าตัวเองดีอะไรหรอก แต่ที่ทำให้อยากมาเขียนเพราะว่ามันคงรู้สึกแปลก ถ้าผมได้รับบัตรแบบนี้กับใครบ้าง อย่างน้อยๆ ตลอดในการเดินทางในรถไฟฟ้าใต้ดินอ่ะผมคงยิ้มแล้วก็นึกถึงคนที่ให้บัตรเรา แล้วผมเชื่อน่ะ ถ้ามีคนมาทำดีๆ แบบนี้ รับรอง เราซึ่งเป็นคนที่ได้รับการกระทำ จะต้องออกไปทำต่อๆ แบบนี้แหละ ต่อยอดน้ำใจแบบนี้ผมรู้สึดดีชะมัดเลยครับ :D
1 ความคิดเห็น:
หน้ามึงน่ากลัวไง..
แสดงความคิดเห็น