หกขวบแล้ว หงุดหงิดหกขวบแล้ว....."หงุดหงิด" หมาปั๊กหน้าดำตัวเมียและตัวอ้วน นานแล้วที่ไม่ได้เจอกันเลยเกือบ 4 ปีแล้ว อยากรู้ว่าป่านนี้มันจะจำได้ไหมว่าเคยมีเบิ๊ดอยู่ใกล้ๆ 4 ปีไม่รู้ว่านานเกินไปที่จะยังจำกันได้ ไม่ได้ถามหงุดหงิดน่ะ ถามตัวเราเองนี่แหละ ปีไหนกันที่เราจะลืม กลัวจะลืมมันโดยที่ไม่รู้อะไรอีก ไม่ต่างกับกลัวที่หงุดหงิดจะลืมเรา...ความห่างไกลระเวลามันมากกว่าความใกล้ชิดกัน
ทุกๆ วัน จะมีช่วงเวลาแวบขึ้นมาให้สมองให้คิดถึงหงุดหงิด อาจเป็นเพราะมีหมา หรือรูปปั๊กวนเวียนผ่านมาตลอด ในออฟฟิคและที่บ้าน กระทั่งรถยนต์ ยังมีสิ่งของที่ทำให้คิดถึงหงุดหงิดอยู่ตลอด....เคยอ่านในหนังสือเจอ มีคำที่ว่า ของบางอย่างมันไม่ได้มีค่าที่เราควรจะเก็บไว้เลย แต่มันสำคัญที่ว่ามันคือสิ่งที่ทำให้คิดถึงสิ่งที่มีค่า แต่รูปโพลารอยด์ที่ถ่ายในวันสุดท้ายที่เราได้เจอกัน ชิ้นนี้แหละท่มีค่าที่สุดและมันยังทำให้คิดถึงสิ่งที่มีค่าที่สำคัญอีกด้วย
หงุหงิด...หงุดหงิด หกขวบแล้ว สิ่งที่เบิ๊ดทำได้คือการไปซื้อขนม ของเล่น ของใช้ทั่วไป แล้วใส่พ้ศดุไปให้ ในแต่ล่ะปี ถือเป็นไฮไลต์ประจำปีที่งานนึงของเบิ๊ดเลยน่ะ เป็นอีก 1 วันที่ได้คิดถึงแกเต็มๆ เป็นอีก 1 วันที่ได้คิดว่า 4 ปีที่ป่านมาแต่จะตัวขนาดไหน จะซนขนาดไหน....รักแกว่ะ
วันนี้ วันที่ 21 เบิ๊ดนั่งพิมพ์บล๊อกนี้ในตอนเช้า เช้าที่ตื่นมารู้สึกอากาศมันยังเย็นอยู่ ไม่รู้ว่าของเล่นที่ส่งไปนั้น ป่านนี้จะถึงแล้วหรือเปล่า...ขอให้มันได้ใช้ ขอให้มันได้ชอบ ขอให้มันรู้ว่าเบิ๊ดส่งมา
หงุดหงิด เบิ๊ดคิดถึงหงุดหงิด....ขอให้หงุดหงิดมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง ไม่รู้จะอวยพรอะไร นอกจากขอให้แกไม่ลืมกันก็พอ ขอให้เราได้มีโอกาสเจอกันน่ะ เบิ๊ดก็ยังทำแบบนี้ทุกๆ ปีน่ะ ไม่ลืมหงุดหงิดหรอก...ลูกสาวนี่น่า ^______^
ปล.1 ขอบคุณเพื่อนสองสามคนมากน่ะ ที่ยังส่งมารูปของหงุดหงิดมาให้ดู สิ่งเหล่านี้แหละที่ยังหล่อเลี้ยงให้ความคิดถึงมันสมบูรณ์ ได้เห็นความเติบใหญ่ของหงุดหงิด ขอบคุณมากครับ ดีใจทุกครั้งที่ได้เห็น
ปล.2 คนนี้สำคัญ "ปิ๊ก" ขอบคุณปิ๊กมากที่เข้าใจว่าหงุดหงิดนั้นสำคัญกับเบิ๊ด ขอบคุณที่รู้ว่าเบิ๊ดทำอะไรก็แล้วแต่ในเรื่องของหงุดหงิด และปิ๊กก็ยังสนับสนุน ดีใจที่ปิ๊กเข้าใจและดีใจที่มีปิ๊กอยู่ข้างๆ ขอบคุณครับ
ปล.3 คิดถึงหงุดหงิด คิดถึงมากๆ รักแกว่ะไอ้หมาหน้าดำ
