วันนี้นั่งเก็บของ รื้อของที่บ้านเพลินๆ เก็บหนังสือ เก็บการ์ตูน เก็บปัดกวาดไปเรื่อยๆ ดันไปเจอรูป "หงุดหงิดตอนเด็ก" ...นั่งดูแล้วก็คิดถึงตอนเก่าๆ ตอนอยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน เล่นด้วยกัน
สักพักก็กลับมานั่งดูรอบๆ ห้อง หมาปั๊ก ทั้งหนังสือ ของเล่น ภาพวาด ที่เป็นหมาปั๊ก เต็มห้องไปหมด พยายาม??? พยายามให้มันเป็นตัวแทนว่านั้นคือหงุดหงิด พยายามไม่เห็น เพราะอยากรู้จริงๆ ว่าบางสิ่งบางอย่างถ้าไม่เห็นเราจะจำได้ไหม
ช่วงแรกอาจจะดีพอไม่ได้เห็นก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกคิดมาก..แต่กลับกลายเป็นว่าถ้าได้มาเห็นอีกทีหลังจากที่(พยายาม)จะไม่เห็นสิ่งที่อยากเห็นอีก "หนักกว่าเดิม" ความคิดถึงมันทะลักออกมาจากหัวใจเลย อะไรต่อมิอะไรที่เก็บไว้ มันออกมาเองเหมือนเอาไปเจอกุญแจไขมันออกมา ทั้งๆ ที่มันก็แอบซ่อนรอพร้อมจะปล่อยเต็มที่อยู่แล้ว
คิดถึงหงุดหงิด เกือบสามปีแล้ว สามปีเลยน่ะที่ได้ไม่ได้เจอหน้ากัน เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม มันจะคิดถึงบ้างหรือเปล่า ลืมแล้วหรือยัง หงุดหงิดจำฉันได้ไหม????
คำถามเม่งวนเวียนอยู่ในหัว อยากระบาย อยากร้องไห้ อยากนอนให้สลบไปเลย อยากตื่นแล้วตื่นมาลืมหมดให้ทุกอย่าง ถึงทำแบบนั้นได้จริงๆ ก็คงไม่คิดที่จะลืมมันหรอก....สมเพศตัวเอง
จะจำหน้ามันไม่ได้อยู่แล้ว หน้าหงุดหงิดคือภาพเก่าๆ ที่ผ่านมา อนาคตของหงุดหงิดเป็นยังไง สารภาพจากใจเลยว่านึกไม่ออกจริงๆ
ภาพเก่าๆ ที่นึกออกคือ "หงุดหงิดเม่งก็ยังคือลูกสาวของฉันอยู่ดี" แต่สิ่งที่น่าจะดีใจได้อยู่อย่างคือภาพเก่าๆ ที่เม่งติดอยู่ในใจ คือภาพที่สดใส มากกว่าภาพที่แย่ๆ เสมอ
