ทุกๆ วันเสาร์ จะเป็นวันที่ดีใจมากๆ เพราะจะได้มีโอกาสเจอลูกสาว (หมาที่เลี้ยงไว้ ชื่อหงุดหงิด) ตั้งแต่สายๆ ยันช่วงเย็น
แต่วันนี้ วันศุกร์ เมื่อรู้ว่า เสาร์-อาทิตย์ นี้จะต้องเข้าออฟฟิค ซึ่งปกติ จะขอเลี่ยงวันเสาร์ตลอดโดยที่จะโหมงานในวันศุกร์หรือไม่ก็ ขอมาทำวันอาทิตย์...แต่ครั้งนี้งานเยอะจริงไรจริง เพราะคืนนี้วันศุกร์ คงตั้งใจทำแบบดึกแน่ๆ และคงทำส่วนวันเสาร์อีก แต่อย่างที่บอกงานเยอะจริง ไงๆ ก็ต้องมาวันเสาร์แน่ๆ เลนตั้งใจไว้ว่า ในเวลาปกติ ที่เราทำงานดึก ก็จะมาออฟฟิคเที่ยงหรือบ่าย ตามแต่จะไหวตื่น...แต่การที่เราอยากเจอลูกสาวมากๆ กลัวว่าไม่ได้เจอ เพราะคิดถึงมันมากๆ เลยต้องทำงานในส่วนวันเสาร์ ซึ่งเสร็จก็ไม่รู้ว่าเวลาตีเท่าไร และต้องตื่นแต่เช้าเผื่อไปหาลูกสาว แล้วช่วงบ่ายมาทำงานยาวๆ ยันอาทิตย์อีก...เหนื่อยน่ะ เหนื่อยมาก ปกติจะไม่ตื่นอยู่แล้ว แต่…..
ครั้งนี้ต่างออกไป..ยังไง หงุดหงิดลูกสาว ทำให้เราเปลี่ยนไป จากเหนื่อ
ยทำเป็นฮึดสู้ ตื่นตัว เพราะการที่ยอมเหนื่อยแบบนี้ มันมีเหตุและผลอยู่ ซึ่งจะทำให้เรามีโอกาสได้เจอหน้าลูก ยอมทำงานดึกๆ และรีบตื่นเื่อไปเจอหงุดหงิด ทุกครั้งเวลาที่ทำงาน จะเกิดรอยยิ้มตลอดว่าพรุ่งนี้จะได้เจอ จะได้กอดได้ลูบหัว...แล้วเชื่อว่าหลังจากเจอมัน ฉันจะมีแรงสู้ต่อไปแน่นอน....สู้ไปเรื่อยๆ เพื่อจะได้เจอกับลูกสาวในวันเสาร์ต่อๆ ไป ที่พิมพ์ตอนนี้จะบอกว่าไม่ได้เว่อร์เลย มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ เข้าใจความเป็นพ่อเป็นแม่เลย ที่ทำอะไรต่อมิอะไรได้เพื่อลูก รักพ่อรักแม่มากขึ้น ^^ หงุดหงิดคือตัวหายเหนื่อย และยากำลังใจชั้นดีเยี่ยมของผม รักและคิดถึงลูกมาก แม่หงุดหงิดก็เหมือนกัน เรารู้อยู่แก่ใจว่าหงุดหงิดไม่ใช่แค่เพื่อน มันคือลูกสาว
